اظهارات احمد الستی درباره یک فیلم با بازی حامد بهداد

به گزارش پرتال پارسی، دکتر احمد الستی – پژوهشگر سینما، مترجم و عضو هیئت علمی دانشگاه تهران و  نیز مدیرگروه رشته سینما در پردیس هنرهای زیبای دانشگاه تهران – در اکرانی خصوصی پس از تماشای فیلم سینمایی «گیج­گاه» به کارگردانی عادل تبریزی نظرات خود را درباره این فیلم مطرح کرد.

وی با اشاره به فضای دهه ۶۰ و ۷۰ حاکم بر فیلم سینمایی «گیج­گاه» می‌گوید: «این فیلم ارجاعات بسیاری به گذشته سینمای ایران دارد و واقعاً به منظور فهم کامل این فیلم باید مثلا حتی تا ۶۰-۷۰ سال قبل را مرور کرد. چیزهایی که در این فیلم هست کاملا حاکی از این است که فیلمساز چقدر تسلط به تاریخ سینمای ایران داشته است و بعد لحظه به لحظه ما می‌دیدیم که با سینمای ایران دارد پیش می­رود. هم نسل های من این فیلم را بهتر می­فهمند چون از جایی شروع می­ شود که سینمای ایران واقعا حرکتی به خودش داد؛ می توان گفت در زبان آکادمیک گیج­گاه یک فیلم بینامتنی راجع به سینمای ایران است و من بابت ساختش به کارگردان آن افتخار می­کنم»

الستی همچنین به فرم و موارد فنی فیلم گیج­گاه اشاره کرد و گفت: «آنچه که واقعا به لحاظ فنی کار باید اشاره کرد این است که این فیلم از یک ریتم بسیار خوبی برخوردار بود؛ غالباً  ما در فیلم‌ها می‌­بینیم که ممکن است لحظاتی فیلم افت کند یا تدوینش کند بشود یا درام یک کمی تزلزل پیدا کند ولی این دو تا به کمک هم تا آخر فیلم قوت بسیار زیادی به فیلم داده بودند و من واقعاً دیدم که لحظه‌ای نیست که تماشاگر فیلم گیج­گاه را رها کند. این نکته خیلی خوبی است و ما به ندرت این را در فیلم‌­ها می‌ینیم. حتی لحظاتی از فیلم‌­ها هستند که غالباً شما دوست دارید به آن‌ها توجه نکنید ولی در فیلم «گیجگاه» همه لحظات، جان سینمایی خودشان را داشتند و ریتم کاملا رعایت شده بود و درام را خوب جلو می‌برد.»

این استاد دانشگاه همچنین یک از نقاط قوت فیلم را پایان ­بندی آن دانست و افزود: «به نظرم فیلم زیبا تمام شد، جایی که مرد مجبور می‌­شود سبیل و موهایش را بزند، چیزی که المان مردانگی در سینمای ایران است و این نشان می‌­دهد شخصیتی ساخته شده بود که از اول فیلم خیلی متکی بود در داشتن آن سبیل، ولی آن را زد و به نظر من آنجا به کاراکتری رسیدیم که آن خصوصیات متظاهرانه مردانگی ایرانی را از دست داد و به یک انسان فوق‌العاده دوست داشتنی تبدیل شد. دو شات آخر فیلم هم زیبا بود و عمل و عکس‌­العمل را در ارتباط با تدوین رعایت کرده بود. کلوزآپ‌زن و بعد آن شات آخری که داشتند با چتر می‌رفتند مرا برانگیخت و احساس کردم که این فیلم هم درام را حفظ کرده و هم به اصطلاح  با یک درس بزرگ انسانی فیلم را خاتمه داده است. هر دوی این‌ها کنار هم پایان قشنگی برای فیلم رقم زدند؛ به عبارت دیگر این فیلم لحظه به لحظه دراماتیک‌­تر می‌­شود و سرانجام به اوجش که یک درام پرشکوه انسانی است منجر می‌­شود. من تلاش می­‌کردم که برای زیبایی زیاد آن دو شات آخر جلوی اشک‌هایم را بگیرم ولی خوب سینما است دیگر، ما را برمی‌انگیزد، به ستایش وا می‌دارد، می‌خنداند و گاهی من در اوج خنده احساس می­‌کردم که این یک تراژدی است. لحظات بسیار زیبایی از این فیلم به هیچ وجه قرار نبود که ما بخندیم ولی گویی قرار بود در ظاهر بخندیم و در باطن گریه کنیم بخصوص آن لحظه‌ای که به کاراکتر حسن خشنود لطمات فیزیکی وارد می‌کنند، آن لحظه را ما به اصطلاح مهارت پرداخت فیلم‌نامه دراماتیک می­‌گوییم که در این فیلم رعایت شده بود و من خیلی از آن لذت بردم.»

الستی در بخش پایانی صحبت­های خود به اظهارات کارگردان اثر در خصوص هدف فیلم گیج­گاه با عنوان احیای قهرمان در سینما اشاره و این طور مطرح کرد: «قهرمان واقعی، قهرمان فیلم گیج­گاه است. اما تعریف‌مان را باید از قهرمان عوض کنیم، اگر فکر می­‌کنید منظور از قهرمان کسی است که فعالیت‌ها و به اصطلاح کنش‌­های خیلی فیزیکی قهرمانانه انجام می‌­دهد در اینجا آنگونه نیست، در اینجا قهرمان کسی است که حقارت را با تمام افتخار می‌پذیرد. این قهرمان است. یک قهرمان متفاوت است و به نظرم خیلی انسانی‌­تر است تا جایی که کاراکترها کارهای فیزیکی او را ببینند. در واقع هدف باید این باشد که فیلم‌ها به ما درس انسانیت بدهند و این فیلم توانست به این هدف برسد.»

به گزارش پرتال پارسی، «گیجگاه» با بازی حامد بهداد و باران کوثری این روزها در بعضی سینماها در حال اکران است و تاکنون به فروش بیش از ۱۵ میلیارد تومانی رسیده است.

انتهای پیام