امام حسین (ع) هم وقتی خود به صحنه نبرد می رود در پاسخ به دشمن کینه جو که وقیحانه خطاب به امام (علیه السلام) گفتند: «إِنّا نَقْتُلُکَ بُغْضاً لاَِبِیکَ»؛ (بلکه به خاطر کینه ای که از پدرت به دل داریم، با تو می جنگیم و تو را می کشیم) می فرماید :
قَتَلَ الْقَوْمُ عَلِیّاً وَ ابْنَهُ حَسَنَ الْخَیْرِ کَریمَ الطَّرَفَیْنِ حَنَقاً مِنْهُمْ وَ قالُوا أَجْمِعُوا أُحْشُرُوا النّاسَ إِلی حَرْبِ الْحُسَیْنِ
“آنان با علی(علیه السلام) و فرزندش حسن(علیه السلام) ـ که نیک بود و از پدر و مادری کریم ـ از روی حسادت جنگیدند و اینک گفتند: همگی برای جنگ با حسین(علیه السلام) گرد آیید. “
آنچه در این سال‌ها در عرصه سیاسی اجتماعی تجربه کرده ام این است که بخشی از رقابت ها، جدال ها، نزاع ها و خصومت هایی که در بین گروه های سیاسی، کنشگران اجتماعی و نحله های فکری وجود دارد ریشه در حسادت دارد. حسادتی که بعضا آنچنان شدید است که باعث می شود دستاوردها نابود شود، منافع ملی از بین برود و امیدها تباه گردد. شاید یک درسی که می توان از کربلا گرفت این است که تلاش کنیم «حسادت» در سیاست ورزی و کنشگری ما نقش آفرین نباشد.
۵۷۵۷