ترخون دارای سابقه طولانی در استفاده به عنوان ادویه و در طب سنتی هندوستان برای درمان دیابت استفاده شده است.
قسمت مورد استفاده: برگ ترکیبات: ترکیبات موجود در این گیاه شامل کومارین ها، فلاونوئیدها، اسید‌های چرب، متیل اوژنول و استرگول هستند.
متابولیت‌های ثانویه فعال اسانس های، کومارین ها، فلاونوئیدها و اسید‌های فنول کربنیک هستند.
مطالعات آزمایشگاهی: مطالعات آزمایشگاهی، اثرات بالقوه ضد التهابی، محافظت کننده کبدی و کاهنده خون را نشان می‌دهد.
مطالعات بالینی: یک کارآزمایی بالینی عصاره ترخون ۱۰۰۰ میلی گرم دو بار در روز (۲۰۰۰ میلی گرم)؛ سطح گلوکز، انسولین، لیپوپروتئین، کراتینین، اسید اوریک و آنزیم ترانس آمیناز خون را کاهش داد.
میزان مصرف: نوع خشک آن تا ۲ قاشق غذا خوری و تازه آن در حد مصرف غذایی طریقه مصرف:به صورت سبزی تازه و خشک مصرف می‌شود که نوع تازه‌ی آن را در حد مصرف غذایی استفاده می‌کنند. ولی نوع خشک آن به صورت دم کرده و تا ۲ قاشق غذاخوری و ۳ بار در روز بلا مانع است.
علیرغم نگرانی در مورد اثرات سمی دو عنصر اصلی آن estragole و methyyleugenol هیچ سمیت حاد یا فعالیت‌های موتاژنیک در دوز‌های مربوط به مصرف انسان گزارش نشده است. عصاره آبی ترخون شامل مقدار بسیار کم estragole و methyyleugenol است و بنابراین خطر بسیار محدود دارد.
عوارض و تداخلات دارویی: به صورت خشک عوارض جانبی ندارد، ولی به صورت تازه در اسانس آن دو ترکیب سمی نام متیل اوژنول واسترگول وجود دارد که در صورت مصرف بیش از حد (اضافه از حد مواد غذایی) می‌تواند عوارض ایجاد کند.
مصرف در حاملگی و شیردهی: گزارشی از عوارض جانبی به صورت مواد غذایی گزارش نشده است. ولی به عنوان داروی گیاهی ایمنی آن هنوز تایید نشده است.