مفهوم آن این است که این زنجیره رادیو و تلویزیون است که مردم را از مکان خوشبختی جدا می کند. در حوزه اجتماعی ، این اختلاف که معمولاً در واکنش به تظاهرات مشاهده می شود ، با استفاده از اقدامات امنیتی می تواند مقابله کند ، همانطور که در ایران و در سال های اخیر شاهد آن بوده ایم. اما در رسانه ها مسئله متفاوت است.
رسانه های رسمی باید مخاطب داشته باشند. اگر مخاطب نداشته باشد رسانه نیست. در رسانه های دولتی مانند رادیو و تلویزیون علاوه بر مخاطبان ، باید تلاش شود تا معتبر باشد تا به عنوان پلی بین جامعه و دولت دیده شود. اگر هر دو روش مشاهده و ابراز اعتماد از رسانه های رسمی حذف شود ، دیگر به هیچ وجه کار نخواهد کرد. رقابت سایر رسانه ها آنقدر زیاد است که همه رسانه های رسمی در همه کشورها به آن عادت می کنند.
اما غیرمسئول ترین رسانه در برابر دولت خدمات عمومی صدا و سیماست و این را رئیس شبکه 3 گفته است. برای محافظت از امنیت ملی ، یک مدیر فرهنگی باید با یک مدیر امنیتی ، اطلاعاتی یا نظامی متفاوت باشد. امنیت ملی در رادیو و تلویزیون با جذب مخاطب و جلب اعتماد او ایجاد می شود. به عبارت دیگر ، صدا و سیما برای جلب مخاطب و اعتماد حتی در جهت امنیت ، نیاز به ایجاد ده ها عادل فردوسی پور و فراتر از اصول اولیه خود دارد. اما متأسفانه در سخنان رئیس شبکه 3 و در سیاست های صدا و سیما مبنی بر جذب بیننده و کسب اعتماد به نفس نیست.
در امور اجتماعی ، وقتی مدار مردم و دولت متفاوت باشد و هرگونه عصیان یا اعتراض وجود داشته باشد ، می تواند با خشونت خاموش شود ، حتی اگر به طور موقت باشد. وقتی از رویکرد مشابهی در رادیو و تلویزیون استفاده می شود و وقتی مخاطب و فرد معتمدی – مانند عادل فردوسی پور نود – از مدار خارج می شود ، به این معنی است که مدیر امنیتی نمی تواند امنیت رسانه های دولتی را تضمین کند. محبوبیت آدل فردوسی پور تحت تأثیر این واقعیت بود که مردم فکر می کردند او خارج از مدار است. صدا و سیما اگر می خواهد مدافع امنیت ، حتی فرهنگ کشور باشد ، باید در مدار خود تجدیدنظر کند.
* منتشر شده در روزنامه اعتماد